Datum artikel:
Bron vermelding:
Sabine schuift aan voor een kop koffie. Ze heeft net haar pakket opgehaald en wil wel vertellen over hoe zij ooit bij de Voedselbank terecht kwam. Ze is eind veertig en woont samen met haar volwassen, autistische dochter. Jaren geleden is ze door haar maatschappelijk werker naar de voedselbank gestuurd. ‘Ik heb dagen gekend dat ik zelf niet at om mijn kinderen te kunnen voeden. Mijn ex en ik lagen in een ontzettend heftige scheiding, maar ondertussen woonden we nog wel in hetzelfde huis. Hij hield al het geld voor zichzelf en ik had helemaal niets om van te leven. We hebben te lang nog bij elkaar in huis gewoond. Als ik de dingen opnieuw kon doen dan was ik na de geboorte van mijn kinderen opgestapt. De eerste keer dat ik naar de voedselbank ging, vond ik echt eng. Maar eigenlijk voelde ik me meteen geaccepteerd.’
Dankbaar
‘Het ergste vind ik dat ik mijn zoon al jaren niet meer heb gezien en gesproken, die woont bij mijn ex. Mijn dochter is bij mij gebleven. Kortgeleden is vastgesteld dat ze autistisch is. Eindelijk hebben we een verklaring waarom naar buiten gaan en plekken met veel prikkels voor haar zo moeilijk zijn. We hebben per week maar 50 euro om van te leven. Dus ik ben erg dankbaar dat ik bij de voedselbank terecht kan. Ik schaam me er niet voor. Er zijn er meer in de buurt die bij de voedselbank komen.’
Vrij
‘Ik ben nu gelukkiger dan ik ooit met mijn ex-man ben geweest. Ik ben namelijk vrij. Vrij om te gaan en staan waar ik wil. En dan heb je verder niet zo heel veel nodig. De auto is ingeruild voor een tweedehands fiets. En ik hoop dat ik ooit weer een baan krijg, dan gaan we er nog iets op vooruit. Maar ik heb 18 jaar niet gewerkt, dus iets nieuws vinden valt niet mee. Mijn mooiste moment van de week is als het mijn dochter lukt om naar buiten te gaan. Dan gaan we samen naar het buurthuis voor een creatieve workshop. Dat zijn voor mij de lichtpuntjes.’
Met twee goedgevulde tassen loopt Sabine naar buiten, op weg naar haar dochter.